Drodzy Państwo, Kochani Uczniowie! 

Rok szkolny dobiegł końca. Był inny niż ubiegłe i w ostatnich miesiącach bardzo trudny, ale nie zapominajmy, że zaczął się normalnie.
W trakcie tego roku w naszej szkole odbyło się wiele akademii, przedstawień, konkursów i szkoleń, gościliśmy u siebie uczniów i nauczycieli z zaprzyjaźnionej szkoły z Płońska, braliśmy udział w projektach i uczestniczyliśmy w międzyszkolnych konkursach. By czas pandemii nie przysłonił tych wszystkich miłych chwil i pięknych występów naszych uczniów, chcieliśmy zaprezentować pokaz zdjęć będący ich podsumowaniem.

Dziękujemy, że byliście z nami.
Do zobaczenia w nowym roku szkolnym!

Niech Ci się spełnią pragnienia,

niech słonko zawsze Ci świeci,

przyjmij te skromne życzenia,

od kochających Nauczycieli.

 W duchu wdzięczności chcemy 18 maja zaspiewac ‘Barkę’ - jedną z ulubionych pieśni Papieża. Jesli ktoś z Was drodzy uczniowie chciałby podzielić się z nami swoim śpiewem, zachęcamy do wysłania nagrania do wychowawcy klasy. Następnie zamieścimy na stornie szkoły.

JAN PAWEŁ II (1920-2005)

"Chcę powiedzieć na zakończenie, że właśnie ta oazowa pieśń wyprowadziła mnie z Ojczyzny przed dwudziestu trzema laty. Miałem ją w uszach, kiedy słyszałem wyrok konklawe. Z nią, z oazową pieśnią nie rozstawałem się przez wszystkie te lata. Była jakimś ukrytym tchnieniem Ojczyzny. Była też przewodniczką na różnych drogach Kościoła. I ona przyprowadzała mnie wielokrotnie tu, na te Błonia pod Kopiec Kościuszki..." (Jan Pawel II, Krakow)

https://www.youtube.com/watch?v=csjs3iSVzXE

Nazywał się Karol Wojtyła. Dla przyjaciół Lolek. Być przyjacielem Karola… kto by nie chciał? Mieć za przyjaciela (przyszłego) Świętego… Tak po prostu. Zwłaszcza, że Ten Człowiek nie stronił od ludzi. Jako mały chłopak był zawsze wśród kolegów. Na studiach podobnie. Potem jako duchowny – chciał być dla każdego, kto był w potrzebie. Jednał, kochał, modlił się i słuchał. Rozumiał ludzi i ich problemy. Był wrażliwym i mądrym człowiekiem. Od dzieciństwa powierzał swoje życie Bogu w codziennej modlitwie, z którą nie ustawał aż do końca. Trudne doświadczenia z młodości połączone z wytrwałym i ufnym kontaktem z Bogiem, stanowiły solidny fundament, na którym opierała się jego misja życia.

„Tu wszystko się zaczęło…”

https://www.youtube.com/watch?v=r1-9yUI6Uho

Urodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach. Jego ojciec – Karol senior – był żołnierzem (porucznikiem). Matka – Emilia z d. Kaczorowska – zajmowała się domem i wychowaniem dzieci. Karol miał o 14 lat starszego brata – Edmunda. Miał też siostrę, Olgę, która zmarła niedługo po urodzeniu. Mama była głęboko wierząca i wymarzyła (wymodliła?) sobie, by jeden syn był lekarzem, a drugi księdzem – nieważne w jakiej kolejności. Emilia była dość chorowitą osobą. Zmarła w wieku 45 lat, kiedy Karol miał niespełna 9 lat, a Edmund 23 lata – kończył studia medyczne w Krakowie.

Wrażliwy chłopak

W wieku 10 lat Karol rozpoczyna naukę w Gimnazjum Męskim w Wadowicach. Tu zachwyca się poezją i teatrem. Należy do szkolnego kółka teatralnego – tam odkrywa i stopniowo rozwija swoją pasję aktorską. Karol jest pilnym uczniem, lubianym i towarzyskim kolegą. Lubi sport, aktywność fizyczną. Niewykluczone, że wzór i zapał ku temu czerpie też od swojego starszego brata Edmunda, którego darzy ogromnym autorytetem. Niestety, gdy Karol ma 12 lat, jego ukochany brat nagle umiera (jako młody lekarz zaraża się śmiertelną szkarlatyną w czasie opieki nad chorymi).

„Kiedy Bóg drzwi zamyka, to otwiera okno”

Wojtyłowie – ojciec i syn, przybyli do Krakowa w 1938 r. Tata zajmował się domem, a młody Karol studiami.

Wojtyła studiował polonistykę tylko przez rok. W międzyczasie brał czynny udział w spotkaniach koła teatralnego.

We wrześniu 1939 r. na Polskę najechały niemieckie wojska. Nie oszczędzili także Krakowa. Karol wraz z innymi studentami był świadkiem aresztowania 183 profesorów swojej uczelni (UJ), którzy zostali wywiezieni do obozu koncentracyjnego.

Wraz ze znajomymi z koła teatralnego podjął walkę „słowem”. Po kryjomu wieczorami spotykali się i przy muzyce Szopena recytowali dzieła polskich poetów. By uniknąć wywiezienia na przymusowe roboty do Niemiec, zgłosił się na ochotnika do pracy w kamieniołomie na Zakrzówku. Potem przeniesiono go do zakładów chemicznych „Solvay” w Borku Fałęckim.

W lutym 1941 r. nagle umiera jego ojciec, Karol senior. Ostatnia, najbliższa osoba z rodziny. Karol wstępuje do krakowskiego seminarium duchownego. Zajęcia w seminarium, w czasie okupacji odbywały się potajemnie i w trybie eksternistycznym.

Karol Wojtyła przyjmuje święcenia kapłańskie już po wojnie, 1 listopada 1946 r. w kaplicy Pałacu Arcybiskupów. Następnego dnia – w Zaduszki, w krypcie św. Leonarda w Katedrze Wawelskiej – neoprezbiter ks. Karol Wojtyła odprawił swoje trzy pierwsze Msze święte za zmarłych rodziców i brata.

Ksiądz doktor wujek Karol 

Latem 1948 r. wraca z Rzymu i rozpoczyna pracę duszpasterską w parafii w Niegowici (wieś w diecezji krakowskiej) oraz kontynuuje studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Niecały rok później, na wiosnę 1949 r. zostaje przeniesiony do Krakowa, do parafii św. Floriana. Tutaj organizuje życie duszpasterstwa akademickiego, organizuje kursy dla narzeczonych, prowadzi rekolekcje, co tydzień odprawia mszę akademicką. Wyjeżdża ze studentami na wyprawy kajakowe, wędrują po górach. Czasy rządów komunistycznych nie sprzyjały Kościołowi i wierze – kontakty z osobami duchownymi były niemile widziane przez władze. By uniknąć podejrzeń, młodzi nazywali ks. Karola „wujkiem”. W trakcie tych wypraw, wieczorami odbywały się dyskusje na różne, ważne dla młodych tematy.

Ks. Wojtyła potrafił znaleźć wspólny język nie tylko z młodymi, ale i z naukowcami, lekarzami, profesorami. Jednocześnie, pod pseudonimem, pisze wiersze i publikuje artykuły w prasie. Był wykładowcą na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Wykładał tam przedmioty związane z etyką. Latem 1958 r., w wieku 38 lat, dostaje nominację na biskupa pomocniczego Archidiecezji Krakowskiej.

Totus Tuus

28 września 1958 w Katedrze Wawelskiej otrzymuje sakrę biskupią. Tego dnia bp Karol Wojtyła całą swoją posługę i siebie zawierza Matce Bożej, czyniąc słowa „Totus Tuus” (Cały Twój) swoim zawołaniem biskupim, a potem także papieskim.

W 1967  papież mianuje go kardynałem.

Mimo tytułów i awansów, bp Karol nie dystansuje się do ludzi, pozostając tak samo troskliwym kapłanem, jakim był do tej pory. Był człowiekiem o wysokim poczuciu odpowiedzialności za misję, którą mu powierzył Bóg. Siły do „udźwignięcia” Kościoła w trudnych i niesprzyjających Kościołowi czasach komunizmu w Polsce, czerpał nieustannie z Eucharystii i osobistej, wytrwałej modlitwy. Owocem jego wymodlonej i wytrwałej postawy sprzeciwu wobec ówczesnych władz komunistycznych było m.in. wybudowanie kościoła na terenie nowopowstałego miasta-dzielnicy robotniczej – Nowej Huty. Miasto to miało być miejscem bez religii, miejscem bez Boga. Staraniami biskupa krakowskiego – Wojtyły, wzniesiono tam świątynię „Arka Pana”, która stała się symbolem zwycięstwa Boga nad ówczesną ateistyczną władzą Polski Ludowej.

Najwięcej uwagi skupiał jednak na młodzieży, którą nie bez przyczyny traktował jako „sól ziemi i światłość świata”. Troska o młodzież była dla kardynała Wojtyły sprawą podstawową, wiedział, że ma ona ogromny wpływ na przyszłość Kościoła, Ojczyzny i świata. Lubił muzykę, lubił śpiew i miał nietuzinkowe poczucie humoru, czym sobie zaskarbił niejedno młode serce. Nie zmieniło się to nawet wtedy, kiedy został papieżem.

Habemus papam

https://www.youtube.com/watch?v=cHN7Xjc-UQA

16 października 1978 r. kardynał Karol Wojtyła został wybrany na następcę św. Piotra. Przyjął imię Jan Paweł II… i Maryję, jako powierniczkę i opiekunkę jego kolejnej misji dla Kościoła.

Od setek lat pierwszy papież nie-Włoch. Pierwszy papież-Polak. Pierwszy papież-pielgrzym. Pierwszy, który „40-krotnie okrążył Ziemię”, by móc spotkać się z każdym człowiekiem spragnionym Miłości, szacunku i pokoju. 

„Nie ma to tamto – Subito santo!”

Karol Wojtyła nie zmieniał swojego stylu czy sposobu duszpasterzowania w Kościele. U podstawy jego życia – niezmiennie od dzieciństwa – była modlitwa, jego osobisty kontakt z Bogiem.Bogu też powierzył młodzież z całego świata, będąc już u kresu sił, na łożu śmierci. Pamiętał o młodych. I zapewne nadal gotowy jest orędować za nami u Niego.

Jan Paweł II zmarł 2 kwietnia 2005 r. o godz. 21.37, w wigilię święta Miłosierdzia Bożego. Proces beatyfikacyjny rozpoczął się miesiąc po jego pogrzebie. Po sześciu latach został błogosławionym – 1 maja 2011 r. w Święto Miłosierdzia Bożego, beatyfikowany przez papieża Benedykta XVI. W trzy lata później kanonizowany przez papieża Franciszka – 27 kwietnia 2014 r., także w Niedzielę Miłosierdzia Bożego. Św. Jan Paweł II jest patronem rodzin i Światowych Dni Młodzieży.

https://diecezja.pl/100-lecie/

Na początku maja mamy w Polsce długi weekend zwany majówką. Obchodzimy wtedy ważne święta:

1 maja – to Międzynarodowy Dzień Solidarności Ludzi Pracy. Został on ustanowiony w 1889 roku w celu upamiętnienia strajków związanych z wprowadzeniem 8- godzinnego dnia pracy. Od 1950 roku jest to święto państwowe i dzień wolny od pracy.

2 maja – to Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej oraz Dzień Polonii i Polaków za Granicą. 

Dzień Flagi wprowadzony został w 2004 roku. Od tej pory organizowane są różne manifestacje patriotyczne przez Polaków w Polsce i poza granicami naszego kraju. Po roku 2000 prezydent Lech Kaczyński spopularyzował noszenie 2 maja biało-czerwonej kokardy narodowej. Tradycja ta była kontynuowana przez jego następcę Bronisława Komorowskiego i obecnie przez Andrzeja Dudę.

Dzień Polonii i Polaków za granicą to święto, które jest nam szczególnie bliskie. Obchodzone jest od 2002 roku. Jego celem jest uznanie „wielowiekowego dorobku i wkładu Polonii i Polaków za granicą w odzyskanie przez Polskę niepodległości, wierność oraz przywiązanie do polskości, a także pomoc Ojczyźnie w najtrudniejszych momentach”. Święto to przypomina nam, że bez względu na to, gdzie mieszkamy,  jesteśmy Polakami, którzy propagują język narodowy, kulturę, naukę i wiedzę o swojej ojczyźnie.

3 maja – to Święto Narodowe Trzeciego Maja. Jest to święto państwowe ustanowione w 1919 roku po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Jest ono obchodzone w celu upamiętnienia rocznicy uchwalenia Konstytucji 3 maja 1791 roku. Konstytucja ta, uchwalona przez Stanisława Augusta Poniatowskiego, Ignacego Potockiego i Hugona Kołłątaja, była pierwszą w Europie, a drugą na świecie spisaną ustawą zasadniczą.  Ten najważniejszy dokument państwowy regulował  prawa i obowiązki obywateli oraz zasady funkcjonowania władz państwowych.

W ramach jednej pracy domowej rzuciłam dla uczniów kl. IIB WYZWANIE - CZYTANIE, które polegało na doskonaleniu swojej techniki czytania. Utworem nad, którym uczniowie pracowali był wiersz Pawła Beręsiewicza "Wyścig w workach". Uczniowie pracowali nad płynnością czytania oraz nad właściwą intonacją. Zadanie nie było obowiązkowe, ale pomimo tego znaleźli się śmiałkowie, którzy podjeli sie tego zadania i zresztą poradzili sobie znakomicie. Jeżeli jesteście ciekawi efektów ich pracy zapraszam do wysłuchania załączonych plików.

Brawo dla Hani, Mateusza i Dominika. Jestescie najlepsi!